கைக்கடிகாரத்துக்கு என் அஞ்சலி....

கைக்கடிகாரத்துக்கும் எனக்கு ஏழாம் பொருத்தம்.....கிட்டத்தட்ட ஏழு வாட்சுகளை தொலைத்த அனுபவம்...அதை அப்படியே ஒரு பதிவாக்கினால் இன்னும் சில வாட்சு கதைகளை கேட்கலாமே...

வாட்சுகளை தொலைத்த கதை மட்டுமல்ல...முதல் வாட்சு வாங்கவே மிக கஷ்டப்பட்டதாக நண்பர் ஒருவர் சொன்னார்...வாட்சுடன் அவருக்கிருந்த உறவை ஏதோ பெரிய செண்டிமெண்ட் காட்சி மாதிரி விவரித்தார்...

என் தாத்தா வைத்திருந்த - கையை ஆட்டினால் சார்ஜு ஆகக்கூடிய வாட்ச் கூட என்னை பிரமிப்பூட்டியது ஒரு சமயம்.....இப்போது என் வாட்ச் கதை கேளுங்க..

என் முதல் வாட்சை 1992 வாக்கில் நெய்வேலியில் ஏழாம் வகுப்பு படித்தபோது வாங்கி கொடுத்த எங்க அப்பா அதை சுவாரசியமாக விளக்கினார்..டேய் இதுல எப்.எம் (FM) - ஏ.எம் (AM), எல்லாம் வரும் என்று..அப்போது திரு திரு என்று விழித்து அவரிடம் ஒரு கொட்டு வாங்கி - அது ரேடியோ அலைவரிசை என்று அறிந்து கொண்டேன்..என் சிறிய கைக்கு கொஞ்சம் பெரியதாக இருந்தாலும் அதில் வரும் இனிமையான கொரகொர இசை மனதை மயக்கும்...மனதை மயக்கும் பணியை அது சிலசமயம் சரியாக செய்யவில்லை என்றாலும் ஸ்கூலில் இருந்த பலபேரை மயக்கியது...

முழு ஆண்டு விடுமுறைக்கு திருக்கோவிலூர் அத்தை வீட்டுக்கு வந்தபோது மாடிக்கு தலையணைகளை கொண்டுசென்று ஒரு வித்தியாசமான விளையாட்டு விளையாடுவோம்...ஏது ஏடகூடம்இல்லைங்க...தலையனையால அடிச்சிக்கறது...தலையனையிலேயும் / தலையிலையும் பஞ்சு பறக்கும்...அவ்வாறு விளையாடிய ஒரு வேளையில் ஆட்டத்துக்கு இடைஞ்சலாக இருக்கே என்று பக்கத்தில் இருந்த கொடியில் கட்டிவிட்டேன்...

அவ்வளவுதான்...மறந்து போய் மாடியிலிருந்து இறங்கி கீழே வந்துவிட்டேன்...அடுத்தநாள் போய் தேடி பார்த்தால் போயிந்தெ...போயே போச்சு....

அதன் பிறகு கடலூர் புனித வளனார் உள்விடுதி (Boarding House) - மாணவனாக எட்டாம் வகுப்பு சேர்ந்ததால் அப்பா மறந்து போனார் என் ரேடியோ வாட்சு என்ன ஆனது என்று...

அடுத்த ஆண்டு விடுமுறையில் ஊருக்கு வந்தபோது, சித்தப்பா ஒரு சீ.துரூ (see - threw ) வாட்ச் பரிசாக கொடுத்தார்...அதாவது உள்ளே இருக்கும் அனைத்து பார்ட்ஸ்ஸும் தெளிவாக தெரியும்..அதன் இயக்கத்தை பார்க்க முடியும்...எப்படி தொலைஞ்சது என்றே தெரியாம தொலைஞ்சு போயே போச்சு...

அதற்கடுத்த ஆண்டு சித்தப்பா குடும்பத்துடன் வேளாங்கண்ணி சென்றபோது அவர் ஒரு வாட்சு வாங்கி கொடுத்தார்..இதில் என்ன சிறப்பு என்றால், கோழி கூவுவது போல் அடிக்கடி கத்தும்...திரும்ப ஊருக்கு வந்தவுடன், மழையில் ஒருநாள் வெளியே கட்டிக்கொண்டு போனேன்....கோழி சீக்கு வந்து செத்துப்போச்சு..அட அதாங்க...வாட்சில் தண்ணீர் புகுந்து காலியாயிடுச்சி...

அப்புறம் சிலபல வாட்சுகள் தொலைத்தேன்...மொத்தம் ஏழு என்று நினைக்கிறேன்....

மற்றபடி வாட்சு இல்லையே என்று கவலைப்படுவதை நிறுத்திக்கொண்டேன்...அதுதான் நம்மிடம் நிற்பதில்லையே என்று...கல்லூரி காலத்தில் சில பெண்களிடம் டைம் கேட்டுவிட்டு கொஞ்சம் வழிய வாட்ச் இல்லாதது கொஞ்சம் உபயோகமாகத்தான் இருந்தது...

மொபைல் வந்தபிறகு வாட்ச் இல்லாதது ஒரு குறையா தோன்றவில்லை...ஆனாலும் நாம் ஒரு வாட்ச் வாங்கினால் என்ன என்று அவ்வப்போது தோன்றும்...

நேரத்தை தெரிந்துகொள்ள பல ஊடகங்கள் வந்துவிட்டதால் - இன்னும் சில ஆண்டுகளில் வாட்சை அருங்காட்சியகங்களில் தான் பார்க்க முடியும் போலிருக்கு...

அன்பு வாட்சுக்கு ( அல்லது கைக்கடிகாரத்துக்கு ) என் அஞ்சலி....